Αε–Χαράλαμπον κι ο Γουρζουλάς. Διήγησις Αργυρουπόλεως Πόντου
Σα παλαιά τα χρόνια̤ ερούξεν ση Κανί τα χωρία ο γουρζουλάς. Πολλούς εντώκεν και πολλοί επέθαναν ασόν γουρζουλάν. Το μιλέτ εχάσεν το νούν’αθες και ερούξεν σ’ Άϊς και σα παρακκλήσια̤. Σο Κάν Αεθοδωρέτ εκλειδώθαν απές σον Αεθόδωρον και παρεκάλ’ναν την χάριν-ατ να κουρταρεύει-ατς ασο κακόν. Σαν Αε-Θόδωρον απέσ’ έσαν πολλά παρεκκλήσια̤. Απάν’ σον γυναικαρίον έτον Αε-Χαράλαμπον. Εκιαπάν’ επήγαν οι Αποστολάντ με το σόϊν-ατουν. Έναν βράδον σα μεσάνυχτα όλ’ έσαν τοπλαεμέν’ εκιαπέσ’.
Read more ... Add new comment
Καλόγερον εκάθουτον απές σο Αεβδήμαν κι’ έρθεν σο ξημολόεμαν ένας ερίφς Κρωμέτες. -Αχ δέσποτα μ’, εμέν’ αξίζ’ να βάλ’νε με σο μνήμαν, πολλά είν’ τ’ αμαρτίας-ιμ’, πατούνε χ̆ίλ΄τς χωρέτες. -Και γιάτι ερούξες άπιστε εσύ σην αμαρτίαν κι’ ατόσα εποίκες άπρεπα ; Ογλήγορα για πέ με. -Ω δέσποτα μ’ ορκίσ̆κουμαι σην άγιαν κοινωνίαν τιδέν ‘κ̆’ εφτάγω μοναχός, ο διά̤βολον τουρτεύ’-με. -Ο διά̤βολον πολλά θα λέει, άμα εσύ μ’ ακούς-ατον. -Και ντο να φτάγω ο άχαρον; Ατώρα πα τουρτεύ’-με, έναν φλουρίν σον δέσποταν για δόσ’-ατοναν λέει με. -Ευλογημένε, δίκιον έεις. Κάποτε πα ν’ ακούσ’-ατον.
Σ’ έναν χωρίον εζούναν τρία συννυφάδα̤ με τ’ αντρούδες-ατουν και την πεθεράν-ατουν. Έναν ημέρα η πεθερά επήεν σην γειτονίαν. Τα τρία συννυφάδα̤ επέμναν μοναχά σο σπίτ’. Σίτα̤ εκάθουσαν κι ενούνιζαν ντο να εφτάγνε, είπεν όλων η τρανέσα :
Επήγεν το πρόβατον σον Θεόν και επαραπονέθεν :
Έναν ημέρα κάμποσ’ νομάτ’ Κοροξενοί επήγαν σην Άρτασσαν κές. Ση στράταν σίτια̤ επαίναν, επείνασαν. Αρ άμον ντο έρθαν σ΄έναν κρύον πεγάδ’ κεκά εκάτσαν κά και εξέγκαν τα ψωμία τουν και τα συφάγια τουν και ερχίνεσαν να τρώνε, χώρια είνας ασόν άλλον. Σίτια̤ έτρωγαν έρθεν να περάν επεκές ένας τούρκος, καβαλκιασμένος σ’ άλογον κι άμον ντο είδεν-ατς πως τρώγνε χώρια̤ είνας ασον άλλον, κάπως αγνόν έρθεν-ατον και εστάθεν και ερώτεσεν-ατς, απ’ είναν – είναν.
